Monday, October 29, 2007

Café Müller

Oι χορογράφοι, Pina Bausch, Gerard Bohner, Gigi- Gheorge Caciuléanu, και Hans Pop αποφάσισαν να δημιουργήσουν ο καθένας τους από μια χορογραφία, κάτω από τον κοινό τίτλο Café Müller , θέτοντας κάποια κοινα σημεία αναφοράς. Ο κάθε χορογράφος θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει ελεύθερα αυτά τα κοινά στοιχεία ώστε δίνοντας τη δομή και το περιεχόμενο που ο ίδιος ήθελε να παρουσιάσει τη δική του εκδοχή. Τα σημεία ήταν τα εξής: ένα καφέ, σκοτάδι, τέσσερις άνθρωποι, κάποιος περιμένει, κάποιος πέφτει και ξανασηκώνεται, μια κοπέλα με κόκκινα μαλλιά μπαίνει, τα πάντα ηρεμούν.

Στις 20 Μαΐου 1978 η Bausch παρουσιάζει για πρώτη φορά την προσωπική της εκδοχή του Café Müller. Αυτό που κάνει το έργο αυτό ιδιαίτερα σημαντικό είναι , έκτος του ότι θίγει θέματα που την απασχολούν σε όλες τις σχεδόν τις χορογραφίες(η μοναξιά, η αδυναμία επικοινωνίας, η καταναγκαστική συμπεριφορά), ότι αποτελεί ένα έργο με αυτοβιογραφικά στοιχειά και για αυτό είναι και το μοναδικό στο οποίο η ίδια ως σήμερα ερμηνεύει έναν από τους χαρακτήρες .

Πολύ σημαντικό κι ενδιαφέρον είναι το γεγονός ότι ο πατέρας της ήταν ιδιοκτήτης ενός εστιατορίου στο οποίο η Bausch κατά τα την παιδική της ηλικία περνούσε πολύ χρόνο παρατηρώντας τους πελάτες .

Έτσι χορεύοντας η ίδια , κάνει αναφορά στο παρελθόν της, σε κάτι που έχει βιώσει, και δίνει στο έργο αυτοβιογραφική χροιά.

Η Bausch εμφανίζεται στο Café Müller ως υπνοβάτης.

Ο υπνοβάτης «είναι και δεν είναι» στο χώρο έχει την σύνθεση της ανυπαρξίας και της επιβιωσης˙ Η ανάμνηση ενέχει την ίδια αντίθεση κάτι από το παρελθόν που έχει επιβιώσει με κάποιον τρόπο, αλλά που συγχρόνως δεν υπάρχει. Δεν υπάρχει όπως υπήρχε.

Η λαϊκή αντίληψη έχει δημιουργήσει μια κλισαρισμένη εικόνα του υπνοβάτη, που τον θέλει με τα χέρια τεντωμένα μπροστά και τελείως άκαμπτα . μια στάση αμυντική απέναντι στο χώρο , που υποδηλώνει ότι τα χέρια του τον προστατεύουν από τον χώρο ο οποίος είναι επικίνδυνος γι αυτόν.

Η Bausch μέσα από τις κινήσεις της ανατρέπει αυτήν την εικόνα και μετατρέπει το άκαμπτο σώμα του υπνοβάτη σε ένα σώμα διαφανο, αερινο, απολυτα παραδομένο στο χώρο. Ένα σώμα υπαρκτό κι ανυπαρκτο, υλικο και άυλο ταυτοχρονα. Ενα σώμα πολύ κοντά σ αυτό που ο Artaud ονόμαζε σώμα χωρίς όργανα. Τα χέρια της ανοιχτά δημιουργούν την αίσθηση ότι θέλουν να αγκαλιάσουν τον χώρο, να παραδοθούν πλήρως σε αυτόν. Τα αμυντικά χέρια του υπνοβάτη εδώ γίνονται το όργανο του πόθου και το ίδιο το σκηνικό το αντικείμενο αυτού...

Ο μοναδικός τρόπος να ξαναβιώσεις κάτι που δεν υπάρχει πια, είναι μόνο μπαίνοντας σε μια κατάσταση ύπνωσης είτε αυτή είναι ανάμνηση είτε όνειρο(εκεί όπου οι επιθυμίες έρχονται και ξανάρχονται). Η Bauschβρίσκεται σε μια κατάσταση ύπνου. Η επιθυμία της είναι να ξαναγυρίσει σε αυτόν τον χώρο των παιδικών της χρόνων. Ξαναγυρίζει λοιπόν σε αυτόν, έτσι όπως ξαναγυρνά κάποιος στα όνειρα του. Η θύμηση του έρχεται σαν μνήμη στο σώμα της. Μνήμη ενός χώρου ήδη βιωμένου.


Η Bausch μας βάζει στο κλειστό κύκλωμα του ύπνου της,δεν είμαστε απλώς μάρτυρες μιας υπνοβασιας. Αντίθετα βλέπουμε αυτό που η ίδια ονειρεύεται( το καφέ). Το κοινό είναι συγχρόνως και μέσα και έξω από την κατάσταση της υπνοβασίας της . Είμαστε και μέσα στο μυαλό του υπνοβάτη αλλά και εξωτερικοί παρατηρητές αυτού που συμβαίνει.

Wednesday, February 28, 2007


edward munch,
self-portrait. the night wanderer,
1923-24,
oil on canvas.

Thursday, February 15, 2007

ΔΥΟ ΜΟΡΦΕΣ ΤΗΣ ΑΥΠΝΙΑΣ

Τι είναι η αυπνία;
Η ερώτηση είναι ρητορική την απάντηση την ξέρω πολύ καλά.
Είναι να φοβάσαι και να μετράς μέσα στη νύχτα τα βαριά και μοιραία χτυπήματα της καμπάνας, είναι να ψάχνεις με ανώφελες μαγείες να βρεις την ανάσα σου, είναι το βάρος ενός σώματος που απότομα αλλάζει πλευρό, είναι να πιέζεις τα βλέφαρά σου, είναι σαν να ψήνεσαι στον πυρετό μα ξύπνιος σίγουρα δεν είσαι, είναι να προφέρεις αποσπάσματα απο παραγράφους που τις έχεις διαβάσει πριν απο πολλά χρόνια, είναι να αισθάνεσαι τύψεις που εσύ ξαγρυπνάς ενώ οι άλλοι κοιμούνται, είναι να θέλεις να βυθιστείς στον ύπνο και να μην μπορείς να βυθιστείς στον ύπνο, είναι η φρίκη του να είσαι και να συνεχίζεις να είσαι, είναι το αβέβαιο ξημέρωμα.
Τι είναι η μακροζωία;
Είναι η φρίκη του να είσαι μέσα σ'ένα ανθρώπινο σώμα που οι λειτουργίες του φθίνουν, είναι μια αυπνία που μετριέται σε δεκάδες κι όχι με ατσάλινες βελόνες, είναι το βάρος θαλασσών και πυραμίδων, ξημερωμάτων που αντίκρισε ο Αδάμ, αρχαίων βιβλιοθηκών και δυναστειών, είναι να μην αγνοώ πως είμαι εγκάθειρκτος στη σάρκα μου, στην απεχθή φωνή μου, στ' όνομά μου, σε μια ρουτίνα αναμνήσεων, στα ισπανικά που δεν ξέρω να τα χειρίζομαι, στη νοσταλγία των λατινικών που δεν τα ξέρω, είναι να θέλω να βυθιστώ στο θάνατο και να μη μπορώ να βυθιστώ στο θάνατο, είναι να είμαι και να συνεχίζω να είμαι.

J.L.BORGES, απο τη συλλογή Ο αριθμός

Το Κοράνι, ΙΙ, 261

Και Θεός τον νέκρωσε για εκατό χρονια, κι ύστερα τον ζωντάνεψε και του είπε:
-Πόσον καιρό έμεινες εδώ;
-Μια μέρα ή και λιγότερο,απάντησε.

Tuesday, February 13, 2007

as mu exighsei kapoios pio to nohma tu na anferetai sto blog h wra pu kapios afhse ena comment ke ohi h hmeromhnia? pragmatika afto to zhthma me ehi apasholhsei para polu edw kai arketo kairo. eilikrina giati mporei na noiazei emenane (ke ton kathe emenane) ti wra itan otan mu afisan ena comment? Na mu anaferi pote to afise,an itan mia vdomada prin, 2meres prin h propersi thn kathara deftera, afto MAAALLLLIIISTAAA.. alla thn wra sketh? ma kala pu to skefthkan? ine i pio axristi pliroforia pu tha mporuse na skeftei pote anthrwpinos nous. afto to terastio thema ithela na moirastw mazi sas. ki opoios ehi apanthsh parakalw na mu lusei thn aporia giati me ehi faei h agwnia.

Tuesday, January 09, 2007

KΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ....ΧΟ ΧΟ ΧΟ

Friday, November 10, 2006

blogs

PINA BAUSCH

Γερμανίδα χορογράφος, χορεύτρια, και διευθύντρια του Wuppertal Dance Theater.

Γεννήθηκε στο Solingen της Γερμανίας στις 27 Ιουλίου 1940.
Κόρη ιδιοκτήτη εστιατορίου.

Το 1955 ξεκινάει τις σπουδές της πάνω στο χορό με τον Κurt Jooss στο Folkwang School στο Essen.

To 1960 συνεχίζει, με υποτροφία ,τις σπουδές της στο Julliard School of Music στην Νέα Υόρκη με καθηγητές τους Antony Tudor, Jose Limon, Alfredo Corvino, Margret Craske, Louis Horst, και La Meri.

Το 1961-62 χορεύει στο New American Ballet και στο Metropolitan Opera House,που εκείνη την περίοδο βρισκόταν υπό την διεύθυνση του Αntony Tudor.

Το 1962 επιστρέφει στην Γερμανία για να δουλέψει ως σολίστ στο Folkwang Ballet με διεύθυντη τον Kurt Jooss.

Το 1968 αρχίζει να χορογραφεί με το Folkwang Ballet: Fragmente (Fragments), Im Wind der Zeit (In the Wind of Time).

Το 1969 αναλαμβάνει τη διεύθυνση του Folkwang Ballet.

Το 1973 αναλαμβάνει τη διεύθυνση τoυ Tanztheater Wuppertal και στις
5 Ιανουαρίου 1974 παρουσιάζει, την πρώτη της χορογραφική δουλειά ως διευθύντρια , το Fritz [Μουσική: Gustav Mahler, Wolfgang Hufschmidt. Σκηνικά και Κοστούμια: Hermann Markard. Συνεργάτης(κοστούμια): Rolf Borzik.]
http://youtube.com/watch?v=n6n94eLlTVI

Ακολουθούν τα Iphigenie auf Tauris, Zwei Krawatten, Ich bring dich um die Ecke, (1974) , Orpheus and Eurydike( 1975), ενώ η αναγνώριση απο το ευρύ κοινό ήρθε με το Fruhlingsopfer(The Rite Of Spring), έργο το οποίο παρουσίασε για πρώτη φορά στις 3 Δεκεμβρίου 1975.
http://www.youtube.com/watch?v=KXVuVQuMvgA
Rite of Spring ,1975





http://www.youtube.com/watch?v=Jm70fMM3JAk
Café Müller,1978